Πέμπτη 5 Απριλίου 2012


ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΠΡΙΝ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

Η απόφαση του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα να δώσει τέλος στη ζωή του το πρωί της Τετάρτης 4 Απριλίου στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος φανέρωσε με τον πιο τραγικό τρόπο αυτό που πραγματικά συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας: Ένα έγκλημα εκ προμελέτης εις βάρος της κοινωνίας. Η σημειολογία των λέξεων κάτι τέτοιες στιγμές έχει βαθύτατη σημασία: Όχι δε θα σας κάνουμε τη χάρη να θεωρήσουμε τη συγκεκριμένη πράξη ως αυτοκτονία. Ήταν μία δολοφονία της οποίας οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί. Μία δολοφονία οι υπαίτιοι της οποίας όχι μόνο δε θα κάτσουν ποτέ στο σκαμνί του δικαστηρίου, αλλά αντίθετα έχουν το θράσος να εκφράζουν υποκριτικά τη θλίψη τους ή ακόμα και να σπιλώνουν τη μνήμη του νεκρού. «Δεν πρέπει να συνδέουμε το συγκεκριμένο περιστατικό με την οικονομική κατάσταση της χώρας… Δεν γνωρίζουμε αν τα έφαγε ο ίδιος ή τα παιδιά του» δήλωσε σε ένα μνημείο κυνισμού και πολιτικής αλητείας ο βουλευτής Κορινθίας του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης.

Μπορεί το πολιτικό προσωπικό της ξενόδουλης κυβέρνησης να αρνείται να παραδεχτεί ότι η πολιτική που εφαρμόζει  οδηγεί στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τελικά στο θάνατο και να επιμένει στη γραμμή Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» προκειμένου να δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα στο λαό και να εκβιάσει από αυτόν τη συναίνεση στα σχέδια εξόντωσής του. Θα πρέπει να γνωρίζει όμως ο κύριος Μπεγλίτης και κάθε ένας ξεχωριστά από όσους ψήφισαν τα διαδοχικά μνημόνια ότι έχουν ακέραιη την ευθύνη για το χθεσινό τραγικό γεγονός. 

Ο Δημήτρης Χριστούλας θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Ένας από τους εκατοντάδες που έδωσαν τέλος στη ζωή τους τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει και που απλά οι περιπτώσεις τους δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας (διπλασιασμό των αυτοκτονιών καταγράφουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία). Ένας από τα εκατομμύρια που είδαν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται και που βιώνουν το διαρκή, αργό θάνατο της ανέχειας και της εξαθλίωσης.
«...Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι….»

Ένας άνθρωπος που επιλέγει να δώσει τέλος στη ζωή του αρνούμενος μία αναξιοπρεπή ζωή για την οποία δεν ευθύνεται, πρέπει να αποτελεί αφορμή για να ξυπνήσουν συνειδήσεις. Χρέος δικό μας είναι να ανατρέψουμε την πολιτική που γεννάει την απελπισία και σπέρνει τη δυστυχία. Τους νεκρούς ενός ανομολόγητου κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται με σφοδρότητα τα τελευταία χρόνια τους τιμούμε δίνοντας μάχες και αγώνες. 

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ

 Καρπενήσι 6 Απριλίου 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου