39 χρόνια μετά το Νοέμβρη του
’73 το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο και εμπνέει τους
αγωνιζόμενους Έλληνες σε μία περίοδο που
πρέπει ξανά να παλέψουν για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
. Ένα ψωμί που λιγοστεύει καθημερινά σε μία χώρα με 3 εκατομμύρια ανθρώπους
κάτω από το όριο της φτώχειας, 1,5 εκατομμύριο άνεργους και 40.000 άστεγους.
Ένα ψωμί που χιλιάδες νέοι αναγκάζονται να το αναζητήσουν μεταναστεύοντας στο
εξωτερικό. Μία παιδεία που συνεχώς υποβαθμίζεται και συρρικνώνεται με σχολεία
χωρίς βιβλία, χωρίς καθηγητές, χωρίς πετρέλαιο. Μια παιδεία που στόχος είναι να
μετατραπεί σε εμπόρευμα στο οποίο θα έχουν πρόσβαση μόνο «λίγοι και εκλεκτοί».
Μία ελευθερία που σταματάει μπροστά στις δυνάμεις καταστολής και στα χιλιάδες
δακρυγόνα που χρησιμοποιούνται για να
καταπνίξουν τη λαϊκή οργή.
Το σύνθημα «ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ-ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ» που ήταν γραμμένο στην πύλη του
Πολυτεχνείου που γκρέμισε το τανκ, εκφράζοντας την αντίθεση του λαού στην
παρέμβαση του ξένου παράγοντα, επανέρχεται με τον πιο επίκαιρο τρόπο τη στιγμή
που η καγκελάριος της Γερμανίας δηλώνει ξεκάθαρα ότι «είναι αδύνατο για μία
χώρα με μεγάλο χρέος να διατηρήσει την εθνική ανεξαρτησία της» . Σε μία χώρα
που επιβάλλεται η εξαθλίωση και οι μισθοί πείνας προκειμένου να μεταβληθεί σε
Ειδική Οικονομική Ζώνη για «έρθουν οι ξένοι να επενδύσουν» και που οι αποφάσεις
για το μέλλον της λαμβάνονται στις Βρυξέλες και τη Νέα Υόρκη. Σε μία χώρα που
ο λαός πρέπει να παλέψει και πάλι για να
γίνει αφέντης στον τόπο του.
Το πραγματικό νόημα της
εξέγερσης ενοχλεί όσους θέλουν να μετατρέψουν την επέτειο του Πολυτεχνείου σε
μία αποστειρωμένη επετειακή γιορτή, όπου τα αιτήματα της δε συνδέονται με τη
σημερινή πραγματικότητα και που οι εξεγέρσεις και ο αγώνας ανήκουν στο
μακρινό παρελθόν. Ενοχλεί όσους σε κάθε
ευκαιρία μιλάνε για το «τέλος της μεταπολίτευσης» και τη «γενιά του
Πολυτεχνείου» ταυτίζοντας την εξέγερση με όσους εξαργύρωσαν τις θυσίες των
συναγωνιστών τους για μία καρέκλα στα υπουργικά ή βουλευτικά έδρανα, η οποία τους έδωσε σήμερα τη δυνατότητα να
γίνουν συμμέτοχοι στο σφαγιασμό του ελληνικού λαού. Παραβλέπουν όμως ότι σε
κάθε έναν που εξαργύρωσε την στάση του για τότε, αντιστοιχούν χιλιάδες
άγνωστων, ανώνυμων αγωνιστών που
πλήρωσαν με εξορίες, βασανιστήρια ακόμα και με τη ζωή τους τη συμμετοχή τους
στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Λαός που ξεχνάει την ιστορία
του είναι λαός χωρίς μέλλον . Η ιστορική λήθη είναι αυτή που επιτρέπει σήμερα
σε φαντάσματα του παρελθόντος να προπαγανδίζουν τα «καλά της Χούντας». Να
μιλούν για «κόσμο που είχε λεφτά» αναφερόμενοι στην εφταετία της μαζικής
μετανάστευσης που οι Έλληνες γέμιζαν τις φάμπρικες της Γερμανίας και τα
ανθρακωρυχεία του Βελγίου προκειμένου να κερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή. Να μιλούν
για απουσία διαφθοράς τη στιγμή που ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, διέμενε δωρεάν σε βίλα που του
είχε παραχωρήσει ο Αριστοτέλης Ωνάσης ως ανταπόδοση της εξυπηρέτησης των
επιχειρηματικών του συμφερόντων από το καθεστώς. Να μιλούν για στρατιωτικούς
πατριώτες ξεχνώντας το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την προδοσία της Κύπρου,
η οποία οδήγησε και στην πτώση του καθεστώτος.
Τους νεκρούς του Πολυτεχνείου
τους τιμάμε πιάνοντας το νήμα της εξέγερσης και αγωνιζόμενοι σήμερα ενάντια σε
ντόπιους και ξένους δυνάστες, ενάντια σε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις,
ενάντια σε ΕΕ και ΔΝΤ, ενάντια στα φασιστικά φαντάσματα που επανέρχονται μέσα
στην κοινωνία προφέροντας ως λύση την ανθρωποφαγία και την τυφλή βία απέναντι
σε ταλαίπωρους και εξαθλιωμένους. Τους τιμάμε γνωρίζοντας ότι ο εχθρός είναι
το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που στο
όνομα του κέρδους εξαθλιώνει και εξανδραποδίζει τους εργαζόμενους και την
κοινωνία. Τους τιμάμε θυμούμενοι ότι
-ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ
και
ότι
-ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕ
ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ
Για
το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας
Μαστροκώστας Κωνσταντίνος Πανοπούλου Φωτεινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου